Η ψωρίαση επηρεάζει το 2% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού άρα αναλογικά περίπου 200.000 Έλληνες.
Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η εμφάνιση, συνήθως εκτεταμένων, δερματικών ψωριασικών βλαβών (πλάκες) που σχηματίζονται ως αποτέλεσμα του γρηγορότερου και εντονότερου από το φυσιολογικό πολλαπλασιασμού των κυττάρων του δέρματος. Οι βλάβες έχουν τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά: απολέπιση, πάχυνση (έπαρση), φλεγμονή (ερυθρότητα) και κνησμό. Ωστόσο είναι βασικό να τονιστεί ότι δεν πρόκειται απλώς για μια διαταραχή του δέρματος.
Υπάρχουν πολλοί μύθοι που ίσως ακούγονται γύρω από την ψωρίαση. Ας ξεκαθαρίσουμε μερικούς βασικούς εδώ:
Μύθος # 1: Η ψωρίαση είναι μεταδοτική.
Η ψωρίαση δεν είναι μεταδοτική και δεν συνδέεται με την υγιεινή ή την καθαριότητα. Δεν μπορείτε να την κολλήσετε από κάποιον που έχει ήδη τη νόσο, ακόμα κι αν αγγίξετε άμεσα το δέρμα του, τον αγκαλιάσετε, τον φιλήσετε ή μοιραστείτε φαγητό μαζί του.
Μύθος # 2: Η ψωρίαση είναι απλά μια κατάσταση του δέρματος.
Η ψωρίαση είναι στην πραγματικότητα μια αυτοάνοση ασθένεια. Οι γιατροί πιστεύουν ότι η κατάσταση αυτή προκαλείται από μια δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος που προκαλεί τον οργανισμό να αρχίσει την παραγωγή των κυττάρων του δέρματος πολύ πιο γρήγορα αλλά και σε μεγαλύτερο βαθμό από το κανονικό. Επειδή τα κύτταρα του δέρματος δεν έχουν επαρκή χρόνο για να πέσουν, αφού ολοκληρώσουν τον κανονικό κύκλο ανανέωσης τους, στοιβάζονται και σχηματίζουν πλάκες.
Μύθος # 3: Η ψωρίαση είναι πάντα σταθερή.
Η ψωρίαση είναι στην πραγματικότητα μια χρόνια πάθηση. Οι άνθρωποι που πάσχουν από ψωρίαση μπορεί να ζήσουν περιόδους υφέσεων και εξάρσεων. Άλλοτε η ψωρίαση τους θα είναι ιδιαίτερα έντονη και άλλοτε δε θα φαίνεται σχεδόν καθόλου.
Μπορεί να μην είναι ιάσιμη, αλλά η ψωρίαση μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά. Οι διάφορες θεραπείες έχουν τρεις κύριους στόχους: να σταματήσουν την υπερδραστήρια αναπαραγωγή των κυττάρων του δέρματος, να απαλύνουν τη φαγούρα και τη φλεγμονή, και τέλος να απομακρύνουν από το σώμα τα νεκρά κύτταρα που περισσεύουν. Είτε πρόκειται για συνταγογραφούμενες από το γιατρό θεραπευτικές αγωγές είτε όχι, οι θεραπείες μπορεί να είναι τοπικές, χάπια από του στόματος, ενέσιμα φάρμακα ή/και φωτοθεραπεία.
Μύθος # 5: Όλες οι μορφές ψωρίασης είναι το ίδιο.
Υπάρχουν διάφοροι τύποι της ψωρίασης. Αυτοί περιλαμβάνουν: τη φλυκταινώδη, την ερυθροδερμική, την ανάστροφη, τη σταγονοειδή, και την κατά πλάκας. Η πιο κοινή μορφή είναι η κατά πλάκας ψωρίαση, η οποία χαρακτηρίζεται από ερυθρές κηλίδες στο δέρμα που καλύπτονται με λευκές ή γκριζωπές φολίδες από νεκρά κύτταρα του δέρματος.
Μύθος # 6: Η ψωρίαση έχει επίπτωση μόνο στο δέρμα
Οι επιπτώσεις της ψωρίασης δεν είναι μόνο αισθητικές. Οι πλάκες του δέρματος που δημιουργούνται μπορεί να είναι επώδυνες και να προκαλούν έντονη φαγούρα. Μπορούν να εμφανίσουν ρωγμές και να ματώσουν, ενδεχομένως και να μολυνθούν.
Τα αποτελέσματα αυτά μπορεί να προκαλέσουν στα άτομα που πάσχουν από ψωρίαση, κατάθλιψη, άγχος και κοινωνικό αποκλεισμό, κάτι το οποίο μπορεί να επηρεάσει σοβαρά την ψυχική υγεία τους, καθώς και τις ανθρώπινες σχέσεις τους. Έχουν υπάρξει ακόμη και ακραίες περιπτώσεις που η ψωρίαση έχει συνδεθεί με τάση για αυτοκτονία.
Μύθος # 7: Η ψωρίαση δεν επηρεάζεται από τη διατροφή
Πολλές έρευνες έχουν γίνει σχετικά με το ρόλο της διατροφής στην ψωρίαση. Φαίνεται να υπάρχει θετική επίδραση μιας ισορροπημένης διατροφής στα συμπτώματα της ψωρίασης. Αντίθετα, η παχυσαρκία μπορεί να επιβαρύνει τη σοβαρότητα της νόσου.
Μύθος # 8: Η ψωρίαση είναι πάθηση πού αφορά μόνο τους ενήλικες.
Η ψωρίαση είναι πιο συχνή σε ενήλικες, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν μπορούν να την εμφανίσουν και τα παιδιά. Οι πιθανότητες να αναπτύξει ένα παιδί ψωρίαση είναι μεγαλύτερες όταν πάσχει κάποιος από τους γονείς του. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Εθνικό Ίδρυμα Ψωρίασης, ο κίνδυνος είναι 10%, αν ο ένας γονέας πάσχει από ψωρίαση και 50% εάν πάσχουν και οι δύο γονείς.
Μύθος # 9: Η ψωρίαση μπορεί να προληφθεί.
Αυτός είναι ένας δύσκολος μύθος. Ορισμένοι παράγοντες κινδύνου για την ψωρίαση μπορούν να προληφθούν. Μερικοί από αυτούς όπως η διαχείριση του βάρους, τα επίπεδα του άγχους, η κατανάλωση αλκοόλ, καθώς και η αποφυγή ή διακοπή του καπνίσματος μπορούν να μειώσουν τον κίνδυνο. Ωστόσο, υπάρχει επίσης το στοιχείο της γενετική προδιάθεσης που εμποδίζει την πλήρη πρόληψη της νόσου.
Τώρα μπορείτε να ξέρετε τι ισχύει και τι όχι.